juli 2016

De wind waait met windkracht 4 en de hemel is grauw boven het eiland. Ik zit op het natte strand van Terschelling terwijl het zand om me heen cirkelt en de zee in wordt gejaagd. Gelukkig zit er een kraag op mijn jas die ik wat verder omhoog kan trekken.

Een hele andere sfeer dan tijdens het zomerse Sint Jansfeest van vorige week, toen we de langste dag van het jaar vierden. Mensen van alle leeftijden uitgedost met bloemen in het haar, genoten in het gras van de muziek, de spelen en het zomerse eten en drinken. Het hoogtepunt was het vuurspringen waarna de reinigende werking van het vuur je moet beschermen tegen ziekte en ongeluk. Uitgelaten reden we die avond terug naar huis, toen we ook de zon op haar retour zagen gaan. Ze zakte als een grote vuurrode bal naar de horizon. Mijn kinderen wilden de zonsondergang volgen. Kriskras op zoek naar het beste uitzwaaipunt belandden we op de dijk en hoorden bij toeval het nummer 'the sun goes down' op de radio. Tijdens een dansje op de dijk met het volume op 10 telden we af tot de zon helemaal verdwenen was achter de horizon.

Het strand is breed en verlaten. Ik voel ineens een paar ogen in mijn rug prikken en als ik me omdraai zie ik een meeuw die naar me kijkt. We blijven elkaar een poosje aanstaren tot hij waarschijnlijk concludeert dat er niets te halen is bij mij en hij weer weg vliegt. Dan is het strand weer kaal. Ik ben er alleen met mezelf en dat is eigenlijk al teveel. Het ziet er zo sereen uit om me heen. De kleuren van het strand lopen over in de kleuren van de zee. De zee lijkt vervolgens ook weer bijna naadloos over te gaan in de lucht, alleen onderbroken door een horizon. Zo'n grauwe dag haalt hier de kleur weg uit de natuur en lijkt daarmee ook het contrast mee te nemen. Het is alsof de elementen in elkaar over vloeien. Zand, water en lucht. Zonder de zon hebben ze weinig kleur.

De dagen worden weer korter, de nachten langer. Het verschil tussen beiden wordt weer minder tot de dag en de nacht elkaars gelijken worden. Heel kort is het moment van de zonnewende. Zo kort als het moment dat een schommelend kind even stil hangt in de lucht voor het terug zwaait de andere kant op. Maar in dat ene moment, waarin je even stil hangt alsof je je in het luchtledige bevindt, kan een moment oneindig groot voelen en bestaat de tijd even niet... Heerlijk!

Stilte van de zon