September 2016

Op een zonnige dag op de camping deze zomer vroeg mijn zoontje waar de schaduw vandaan komt. Ik liet hem zien hoe het principe van de zon en de schaduw werkt door hem telkens een stap te laten zetten en dan te kijken waar de schaduw van hem is. Soms is je schaduw klein, als de zon hoog staat. Soms is je schaduw groter als de zon lager staat. Wat wel altijd hetzelfde blijft is dat je er zelf tussen in staat. Jij met in de eerste plaats je lichaam. Maar als je het wat ruimer bekijkt ook met je persoonlijkheid en alles wat maakt dat je IK zegt tegen jezelf. Zelfs met datgene waar je liever geen IK tegen zegt.

Als ik hier wat over nadenk, duikt ineens het beeld van een weegschaal op. De zon aan de ene kant, de schaduw aan de andere. Het wordt innerlijk in het midden door je IK afgewogen en dan komt er een resultaat uit. Soms gaat het wat meer naar links en soms meer naar rechts. Nog een beeld: Vrouwe Justitia. Het geweten doet mee.

September is de maand waarin mijn kinderen op school Sint Michaël vieren. Het vertolkt een soortgelijk iets. Michaël, de aartsengel, beteugelt de draken (ofwel schaduwkanten) in zichzelf en spreekt zijn moed ( zijn zonnekant) aan om de goede keuzes en daden te verrichten.

Ik geniet nog even met mijn ogen dicht, gestrekt op een zonnebedje, van de zonnestralen van september. Heerlijk om mijn schaduw even niet te zien…

Zon en schaduw